بررسی وارائه سیستم ساختمانی مناسب برای اسکان موقت پس از سانحه (زلزله) با قابلیت تبدیل به اسکان دائم. (نمونه: طراحی اسکان موقت برای زلزله حومه شهر تهران)

اسکان موقت به عنوان یکی از گونه های اسکان، موضوعی است نیارمند مطالعه، بررسی، تحلیل و ارزیابی به طوریکه در شرایط بحران بتوان برای اسکان افراد برنامه ریزی نمود. بسته به شدت تخریب ایجاد شده در ساختمان ها که آنها را به مکان هایی ناامن برای ادامه زندگی تبدیل می نماید، اقدامات لازم برای بازسازی ها صورت می گیرند. لیکن این امر در بسیاری موارد به زمان نیاز دارد. نظر به اهمیت اسکان دادن به افراد طی زمان لازم برای بازسازی محیط های زندگی و فعالیت به ویژه، ساختمان های مسکونی، بازماندگان نیاز به محیطی موقت برای اسکان یافتن دارند. نیاز به حجم بالایی از سکونتگاه در بازه زمانی کوتاه پس از زلزله، در کنار ویژگی هایی که بعضی مختص اسکان موقت، شرایط زمانی و مکانی سانحه و برخی با سکونتگاه دائم مشترک است؛ اهمیت استفاده از سیستم های ساختمانی و روش های ساخت سریع سکونتگاه موقت را روشن می سازد. این پژوهش با استفاده از روش توصیفی به صورت موازی به جمع آوری ویژگی های اسکان موقت و سیستم های ساختمانی پرداخته و با استفاده از مصاحبه و تهیه پرسشنامه ویژگی های اسکان موقت را به لحاظ اهمیت الویت بندی می نماید. سپس با طرح سوالاتی متناسب با ویژگی های مذکور تعدادی از سیستم ساختمانی را مورد مقایسه قرار می دهد. براساس یافته های این پژوهش سیستم lsf در مقایسه با سایر سیستم های مورد آزمون برای اسکان موقت پس از سانحه مناسب تر است.